گفته بودی خوشت از ما نمیــــــــــاید، به درک
حــــــــالــت از دیدنمــــــــــــــــــان جـــــــا نمیاید، به درک
کسر ِ شان است که همصحبت ِ مجنون باشی
مرد ِ دیوانه به لیــــــــــــــــــــلا نمیـاید، به درک
هرچه در کوچــــــــه تان پرسه زنـم پنجره ات
قدر ِ پلکـــــــــــــی به تماشــا نمیاید، به درک
راست گفتی لب ِ مـن را چه به شهــد ِ لب تو
نان ِ خشکـــــی به مــربا نمیـــــــاید، به درک
من ِ بی کس سر ِ جایــم بتمــــــــــــــرگم بهتر
قـــد ِ مــــــــــــرداب به دریــــــا نمیاید، به درک
نسخه پیچیـــده مرا دور ِ خـودش هر شب درد
قــُرص ِ ماهت به مـــــــــــداوا نمیـاید، به درک
من خــــودم خاسته ام پشت ِ سرت گریه کنم
نفسم بعــــد ِ تو بــــــــــــــــالا نمیاید؟ به درک
تو برو دلنـــــــــــــــــگران ِ من ِ بیچــــاره نباش
مرگ هــــم سمت ِ دل ما نمیــــــــاید، به درک
نیستم لایق ِ خوشبختــــــــــی و میدانم خوب
به من این گـــــونه غلـــــط ها نمیاید، به درک
سقط کن عشق ِ مــــــــرا و بزن اصـــلا زیرش
هر جنینــــــــی که به دنیــــــــا نمیاید به درک
به قـــولِ ژان پل سارتر: از همه اندوهگین تر شخصی است که از همه بیشتر می خندد
